خود اظهاری و اعتماد؛ از سوئد تا ایران

یه مطلب جالب رو تو سایت عصر ایران خوندم که خیلی جای تأمل داره. اگه واقع بین باشیم کشور ما تا چند سال پیش جزء کشورهای جهان سوم بود و الان میگن جزء کشورهای در حال توسعه است (اگه واقعا اینطور باشه) خوب با این اوصاف دولتمردای ما کافیه حداقل به خودشون زحمت بدهند مطالعه ای در روش کشورهای پیشرفته در موضوع یارانه و دیگر موضوعاتی که اونها رو دچار چالش مدیریتی کرده بکنند تا سریعتر و با آزمون و خطای کمتر به نتیجه برسند.

بخشی از اون مطلب اینه:

- کسانی که در فرم های رسمی ، اموال منقول و غیر منقول خود را کمتر از واقع اعلام می کنند ، در صورت کشف مازاد ، مالکیت خود را بر آن از دست می دهند.

- کسانی که با حیله ، یارانه گرفته اند ، از سه تا 10 برابر مبلغ اخذ شده ، جریمه می شوند.

- کسانی که خود را مستحق دریافت مبلغ اندک یارانه معرفی می کنند ، از برخی خدمات بانکی مانند دریافت دسته چک محروم می شوند یا به آنها دسته چک هایی داده می شود که بر روی آنها ، سقف مبلغی که می توانند چک بکشند ، مشخص می شود. استدلال درستی هم در ورای این قضیه وجود دارد: کسی که نیازمند مبلغ اندکی کمک دولتی در ماه است ، چگونه می تواند چک های رقم بالا بکشد و پاس کند؟

در برخی کشورها نیز کارت های اعتباری افرادی که از کمک دولتی بهره می برند ، برای اخذ خدمات گرانقیمت ، با محدودیت مواجه می شود. مثلاً در کانادا ، مهاجرانی که به تازگی کارت اقامت گرفته اند ، اگر از کمک ماهانه دولتی استفاده کنند،اعتبار مالی شان نزد موسسات و بانک ها ، کاهش می یابد.

- افرادی که مستحق دریافت کمک اندک ماهانه هستند ، از برخی فعالیت های تجاری که سرمایه متوسط به بالایی نیاز دارد ، محروم می شوند. مثلاً کارت بازرگانی به آنها تعلق نمی گیرد یا وام های رقم بالا به آنان نمی دهند. حق هم دارند و عقل هم نمی پذیرد که کسی نیازمند کمک خرجی ماهانه باشد ولی در عین حال ، تاجر نیز باشد. بدیهی است که یک تاجر اگر بداند که با دریافت یارانه ماهانه ، کارت بازرگانی اش را از دست می دهد، تجارتش را بر اندک یارانه ترجیح می دهد.